बसप्रवास करताना हमखास अनुभवता येणारं वातावरण (मी चांगलं किंवा वाईट म्हणत नाहीये, मला फिरताना कसं वाटतं, हे मी मांडतोय...)
✍ लेखक : शंतनु शर्मिष्ठा शिंदे
ईमेल : shantanuspune@gmail.com
मी शेअर रिक्षा करून स्वारगेटला उतरतो. रिक्षा उभी राहते, तीच मुळात एका बसमागे. स्वारगेटचा मेन बस स्टॉप, जिथे साधारणपणे सगळ्या बसेस थांबतात, तिथं रस्ता खूप मोठा आहे. रात्रीच्या वेळेला तो कळून येतो, पण दिवसभर तो माणसं, रिक्षा, टमटम, बसेस यांनी भरून गेलेला असतो. रिक्षा जिथं थांबते, तिथं समोर बस उभी असते. ती जागा सोडली तर बाकीच्या तिन्ही बाजूला सगळं मोकळंच असतं. तिकडून इतर रिक्षा, माणसं, बसेस, वगैरे या सगळ्यांचं येणं जाणं चालू असतं. मुळात समोरचीच बस, जिचा आश्रय घेऊन रिक्षावाल्या दादांनी रिक्षा थांबवलेली असते, तीच कधी हलेल याचा भरवसा नसतो. त्यामुळे सगळ्या बाजूंचा अंदाज घेत मी उतरतो आणि पटकन दादांना पैसे देऊन बाजूच्या गर्दीत शिरतो. त्या गर्दीतल्या माणसांचे अनंत प्रकार. त्यातले काही ग्रामीण भागातले वाटतात, काही शहरी, काही ‘भैया’, तर काही माणसं कुठली, हेच कळत नाही. (महाराष्ट्रीय नाहीत एवढंच काय ते कळतं...) त्या गर्दीत मग मी बसची वाट बघत थांबतो. काही बसेस येऊन जातात, त्या अगदी बॉम्बमधे दारूगोळा भरावा तशा भरलेल्या असतात. कुठल्याही क्षणी त्यांचा स्फोट होईल असं वाटत असतं. अशीच सगळी मजा बघत असताना मला हवी असलेली बस येते. मी अगदी हर्षभरित होऊन, तिचा ‘साईज, डिस्टन्स, स्पीड’ एकंदरीत लक्षात घेऊन ती नक्की कुठे थांबेल आणि तिचा मागचा दरवाजा कुठे असेल तिथं अंदाजाने थांबतो. पण तो अंदाज फोल ठरतो. बस नेहमी एकतर बरीच पुढे जाऊन थांबते, नाहीतर मागेच थांबते. मग मी (उन्हामुळे) गेलेला राहिलेला सगळा जोर लावून मागच्या दरवाज्याकडे धावतो, पण त्याचा सहाजिकच काही उपयोग नसतो. पहिली गोष्ट दरवाज्याबाहेर आधीच गर्दी जमलेली असते आणि धक्काबुक्की सुरू झालेली असते. दुसरी गोष्ट म्हणजे बसच्या आतमधे, दरवाज्याबाहेर जितकी माणसं उभी असतात त्याच्या दसपट वीसपट आधीच कोंबलेली असतात. तरी मी नेहमी जोशात आत घुसतो, कंडक्टरांसारखाच आवाज काढून “चला पुढे सरका!” असं ओरडून स्वतःसाठी जागा करून घेतो, तिकिट काढून अवघडून उभं राहतो, आणि जिथं उतरायचं असतं तिथे उतरून फक्त उत्सुकतेपोटी मागं कुठली बस आहे बघितलं, की कळतं आपण ज्या रुट नंबरच्या बसमधून आलो, त्याच रुट नंबरची बस मागोमाग आलेली असते, आणि ती पूर्णपणे मोकळी असते...
✍ लेखक : शंतनु शर्मिष्ठा शिंदे
ईमेल : shantanuspune@gmail.com
मी शेअर रिक्षा करून स्वारगेटला उतरतो. रिक्षा उभी राहते, तीच मुळात एका बसमागे. स्वारगेटचा मेन बस स्टॉप, जिथे साधारणपणे सगळ्या बसेस थांबतात, तिथं रस्ता खूप मोठा आहे. रात्रीच्या वेळेला तो कळून येतो, पण दिवसभर तो माणसं, रिक्षा, टमटम, बसेस यांनी भरून गेलेला असतो. रिक्षा जिथं थांबते, तिथं समोर बस उभी असते. ती जागा सोडली तर बाकीच्या तिन्ही बाजूला सगळं मोकळंच असतं. तिकडून इतर रिक्षा, माणसं, बसेस, वगैरे या सगळ्यांचं येणं जाणं चालू असतं. मुळात समोरचीच बस, जिचा आश्रय घेऊन रिक्षावाल्या दादांनी रिक्षा थांबवलेली असते, तीच कधी हलेल याचा भरवसा नसतो. त्यामुळे सगळ्या बाजूंचा अंदाज घेत मी उतरतो आणि पटकन दादांना पैसे देऊन बाजूच्या गर्दीत शिरतो. त्या गर्दीतल्या माणसांचे अनंत प्रकार. त्यातले काही ग्रामीण भागातले वाटतात, काही शहरी, काही ‘भैया’, तर काही माणसं कुठली, हेच कळत नाही. (महाराष्ट्रीय नाहीत एवढंच काय ते कळतं...) त्या गर्दीत मग मी बसची वाट बघत थांबतो. काही बसेस येऊन जातात, त्या अगदी बॉम्बमधे दारूगोळा भरावा तशा भरलेल्या असतात. कुठल्याही क्षणी त्यांचा स्फोट होईल असं वाटत असतं. अशीच सगळी मजा बघत असताना मला हवी असलेली बस येते. मी अगदी हर्षभरित होऊन, तिचा ‘साईज, डिस्टन्स, स्पीड’ एकंदरीत लक्षात घेऊन ती नक्की कुठे थांबेल आणि तिचा मागचा दरवाजा कुठे असेल तिथं अंदाजाने थांबतो. पण तो अंदाज फोल ठरतो. बस नेहमी एकतर बरीच पुढे जाऊन थांबते, नाहीतर मागेच थांबते. मग मी (उन्हामुळे) गेलेला राहिलेला सगळा जोर लावून मागच्या दरवाज्याकडे धावतो, पण त्याचा सहाजिकच काही उपयोग नसतो. पहिली गोष्ट दरवाज्याबाहेर आधीच गर्दी जमलेली असते आणि धक्काबुक्की सुरू झालेली असते. दुसरी गोष्ट म्हणजे बसच्या आतमधे, दरवाज्याबाहेर जितकी माणसं उभी असतात त्याच्या दसपट वीसपट आधीच कोंबलेली असतात. तरी मी नेहमी जोशात आत घुसतो, कंडक्टरांसारखाच आवाज काढून “चला पुढे सरका!” असं ओरडून स्वतःसाठी जागा करून घेतो, तिकिट काढून अवघडून उभं राहतो, आणि जिथं उतरायचं असतं तिथे उतरून फक्त उत्सुकतेपोटी मागं कुठली बस आहे बघितलं, की कळतं आपण ज्या रुट नंबरच्या बसमधून आलो, त्याच रुट नंबरची बस मागोमाग आलेली असते, आणि ती पूर्णपणे मोकळी असते...
No comments:
Post a Comment